Κείμενο

# Ταξιδεύοντας με ελέφαντα 🐘 **«Αν δεν έχετε αντίρρηση, θα πρότεινα να αναζητήσουμε κάποιο άλλο μέσο για να πάμε στο Αλάχαμπαντ»** είπε ήρεμα ο Φιλέας Φογκ. **«Μα αυτή η καθυστέρηση δε θα είναι προς ζημία σας;»** απάντησε ο κύριος Φράνσις. **«Όχι, την είχα προβλέψει».** **«Πώς; Ξέρατε ότι οι γραμμές δε συνεχίζονται;»** **«Όχι, αλλά ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα εμφανιζόταν κάποιο εμπόδιο. Επομένως, τίποτα δεν έχει χαθεί. Σήμερα έχουμε 22 Οκτωβρίου, άρα θα φθάσουμε έγκαιρα»** δήλωσε ο Φογκ με τέτοια <Tooltip><TooltipTrigger>αφοπλιστική αυτοπεποίθηση</TooltipTrigger><TooltipContent>Απόλυτη και χαλαρή εμπιστοσύνη στις ικανότητές του που δεν αφήνει περιθώριο για αμφισβήτηση.</TooltipContent></Tooltip>, που κανένας δεν τόλμησε να κάνει κάποιο σχόλιο. Δυστυχώς, οι ράγες πράγματι σταματούσαν. Οι εφημερίδες μοιάζουν με ορισμένα ρολόγια που έχουν τη μανία να πηγαίνουν μπροστά. Έτσι, είχαν πρόωρα αναγγείλει ότι οι γραμμές είχαν ολοκληρωθεί. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες γνώριζαν γι' αυτή τη διακοπή των γραμμών και, μόλις κατέβηκαν από το τρένο, πήραν κάθε διαθέσιμο μεταφορικό μέσο που υπήρχε στο χωριό. Όμως ο κύριος Φογκ και ο κύριος Φράνσις έψαξαν σε όλο το χωριό και δε βρήκαν τίποτα. **«Θα πάω με τα πόδια»** είπε ο κύριος Φογκ. Ο Πασπαρτού πλησίασε τον κύριό του, κάνοντας έναν εκφραστικό μορφασμό, καθώς σκεφτόταν τα θαυμάσια αλλά κατάλληλα για πεζοπορία <Tooltip><TooltipTrigger>πασούμια</TooltipTrigger><TooltipContent>Παπούτσια, συνήθως ελαφριά και άνετα.</TooltipContent></Tooltip> του. Ευτυχώς, είχε κάνει κι αυτός μια έρευνα και, αφού δίστασε για λίγο, είπε: **«Κύριε, νομίζω ότι βρήκα ένα μέσο να ταξιδέψουμε».** **«Τι;»** **«Έναν ελέφαντα! Τον έχει ένας Ινδός που μένει εδώ δίπλα».** Πέντε λεπτά αργότερα οι τρεις συνταξιδιώτες έφταναν σε μια καλύβα, χτισμένη πλάι σε ένα χωράφι που το περιέζωνε ένας ψηλός φράχτης από <Tooltip><TooltipTrigger>πασσάλους</TooltipTrigger><TooltipContent>Ξύλινοι ή μεταλλικοί στυλοβάτες που στηρίζουν φράχτες ή άλλες κατασκευές.</TooltipContent></Tooltip>. Μέσα στην καλύβα υπήρχε ένας Ινδός και στο χωράφι ένας ελέφαντας. Ο Ινδός τούς οδήγησε στο χωράφι. Εκεί αντίκρισαν ένα ζώο, σχεδόν εξημερωμένο. Αναμφίβολα ο Κιούνι – έτσι έλεγαν το ζώο – μπορούσε, όπως όλοι οι ελέφαντες, να καλύψει με μεγάλη ταχύτητα μεγάλες αποστάσεις και, καθώς δεν υπήρχε άλλο διαθέσιμο <Tooltip><TooltipTrigger>υποζύγιο</TooltipTrigger><TooltipContent>Ζώο που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά φορτίων ή ανθρώπων.</TooltipContent></Tooltip>, αποφάσισαν να τον χρησιμοποιήσουν. Όμως οι ελέφαντες, που έχουν αρχίσει να σπανίζουν στην Ινδία, δεν είναι καθόλου φτηνοί. Επομένως, τους έχουν μη στάξει και μη βρέξει, γι' αυτό και, όταν ο κύριος Φογκ ζήτησε να νοικιάσει τον ελέφαντα, ο Ινδός αρνήθηκε. Ο Φογκ επέμενε και πρόσφερε το εξωφρενικό ποσό των δέκα λιρών την ώρα. Η απάντηση του Ινδού ήταν αρνητική. Είκοσι λίρες; Και πάλι όχι. Σαράντα λίρες; Πάντα όχι. Σε κάθε νέα προσφορά, ο Πασπαρτού τιναζόταν αγανακτισμένος, αλλά ο Ινδός ήταν αμετάπειστος. Το ποσό όμως δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο. Αν δεχτούμε ότι ο ελέφαντας χρειαζόταν δεκαπέντε ώρες για να φτάσει στο Αλάχαμπαντ, ο ιδιοκτήτης του θα κέρδιζε εξακόσιες λίρες. Χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, ο Φιλέας Φογκ πρότεινε στον Ινδό να αγοράσει τον ελέφαντά του, προτείνοντάς του αρχικά χίλιες λίρες. Ο Ινδός δεν ήθελε να τον πουλήσει! Ίσως ο <Tooltip><TooltipTrigger>κατεργάρης</TooltipTrigger><TooltipContent>Αυτός που είναι πονηρός και εκμεταλλεύεται καταστάσεις για το συμφέρον του.</TooltipContent></Tooltip> να περίμενε ακόμα μεγαλύτερο κέρδος. Ο κύριος Φογκ πλησίασε ξανά τον Ινδό και του πρόσφερε διαδοχικά χίλιες διακόσιες λίρες, χίλιες πεντακόσιες λίρες, χίλιες οχτακόσιες και, τέλος, δύο χιλιάδες λίρες. Ο Πασπαρτού, που συνήθως ήταν κοκκινωπός, είχε γίνει κάτασπρος από την αγωνία. Στις δύο χιλιάδες λίρες, ο Ινδός υποχώρησε. **«Θεούλη μου!»** φώναξε ο Πασπαρτού. **«Χρυσό τον πληρώνουμε αυτό τον ελέφαντα!»** *Ιούλιος Βερν, Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες, μετάφρ. M. Τζιαντζή, εκδ. Ερευνητές, Αθήνα, χ.χ. (διασκευή)*