Αναμνήσεις από αυτόπτες μάρτυρες 👁️

Α. «Tην ημέρα εκείνη είχα υπηρεσία...»

Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Oι φοιτητές καίνε την Aθήνα" μας έλεγαν, και εμείς τους πιστεύαμε.

Στις 1.15 το πρωί της 17ης Nοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Aλεξάνδρας και Πατησίων. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. 🚌🔥 Με διάφορες μανούβρες αριστερά δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε. Ο κόσμος, θυμάμαι, μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ όμως τους έβλεπα σαν παράσιτα.

Είχε πάει 2 το πρωί. 🌙 Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο. Οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. 🏫

Τότε ήρθε ο επικεφαλής και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!". Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. 😔

Η καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου, εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Όπως περνούσαν οι φοιτητές, θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στα τανκς πακέτα με τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Όταν γυρίσαμε, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Όσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μάς έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε…

Δεν μπορώ να το συγχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα! Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα.» 😞

εφημερίδα Tο Bήμα, 9/11/03

Β. «Έχω γυρίσει στην εφημερίδα...»

«Έχω γυρίσει στην εφημερίδα – δούλευα τότε στα "Σημερινά". Γύρω στις 22.15, το βράδυ της Παρασκευής, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Tσαλόγλου. "Aκούω τα τανκς να κατεβαίνουν από το Kολωνάκι. Έχε το νου σου!". Ειδοποιώ και τους άλλους.

Μια ομάδα δημοσιογράφων κι εγώ με τη μηχανή κατεβαίνουμε την Πατησίων. Άρχισα να φωτογραφίζω τον δρόμο όπως ήταν, με τις φωτιές που έχουνε βάλει οι διαδηλωτές με ξύλα από οικοδομές, για να αντιμετωπίσουν τα δακρυγόνα. 📷🔥 Τραβάω φωτογραφίες και προχωρούμε προσεχτικά. Η ώρα είχε στο μεταξύ προχωρήσει, και ύστερα από λίγο εμφανίζονται τα τανκς και σταματάνε απέναντι από την πόρτα του Πολυτεχνείου. Θυμάμαι, από μια πολυκατοικία πάνω βγήκε μια γυναίκα και φώναξε: "Αίσχος!" Γυρίζει αμέσως το οπλοπολυβόλο του το τανκς και ρίχνει μια στον αέρα προς την πολυκατοικία, απέναντι από το Πολυτεχνείο, πάνω από τα κεφάλια μας… 😱 Ξάφνου βγαίνουν οι φοιτητές και τους φωνάζουνε: "Είμαστε αδέλφια!".

Έχει πάει 2.00 το πρωί και έχει πλέον τελειώσει το τελεσίγραφο… Και τότε, βλέπουμε άξαφνα το τανκς που ήταν απέναντι από την πύλη να κάνει κατά πάνω της. Με το σπάσιμο της πύλης έγινε χάος μεγάλο. Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι γινότανε, ο κόσμος να τρέχει, άλλοι να πηδάνε από τα παράθυρα να φύγουν, να τους κυνηγάνε…

Όσα είδανε τα μάτια μας εκείνες τις ημέρες να μη ζήσει άνθρωπος να τα ξαναδεί. Είναι κάτι που σε πονάει.» 😔

εφημερίδα H Kαθημερινή, 15/11/98