Εγώ σε συναυλία; 🎤🎶

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 🗓️

ώρα 21.30 στο Σπίτι των Νέων με το συγκρότημα «ΠΑΓΟΒΟΥΝΑ»

H συναυλία αρχίζει 🎸🥁

Οι μουσικοί του συγκροτήματος «Παγόβουνα» ήρθαν σήμερα το απόγευμα να εγκαταστήσουν τα μηχανήματά τους. Κάνανε μερικές δοκιμές, κι έδωσαν μάλιστα και μια μικρή συναυλία μόνο για μας. Α! Ήταν φανταστικά, καταπληκτικά! Και είμαι σίγουρος πως θα ’ναι ακόμα καλύτερα σε λίγο που θ’ αρχίσει η κανονική συναυλία.

Λοιπόν, πρέπει να πάω στο πόστο μου. Έχω αναλάβει την κονσόλα μαζί με έναν φίλο του Τυφλοπόντικα, που είναι ειδικός σε αυτό το μηχάνημα. Εμείς οι δυο θα ρυθμίζουμε τον ήχο και τους φωτισμούς σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Εγώ έχω αγωνία γιατί δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά ο Ιβ φαίνεται πολύ έμπειρος.

Οπ! Καταφθάνουν οι πρώτοι θεατές. Ανοίγουμε το μαγνητόφωνο, για να υπάρχει μουσική ως την ώρα της συναυλίας. Από το παρατηρητήριό μου κοιτάζω την αίθουσα, που σιγά σιγά γεμίζει. Ο Σπόρος, που είναι στα εισιτήρια μαζί με την Αννί και τους γονείς του Σουφλέ, έρχεται να μου δώσει αναφορά:

– Έχουμε κόψει πενήντα!

– Μόνο;

– Γιατί; Λίγα είναι; Ακόμα θέλουμε μισή ώρα για ν’ αρχίσουμε. Μη φοβάσαι, σε λίγο δε θα πέφτει καρφίτσα στην αίθουσα.

Η αίθουσα όλο και γεμίζει. Σε ένα τέταρτο αρχίζουμε. Φτάνουν ο Κλοντ, ο Φανφάν, ο Μισέλ, ο Πατρίκ και ο Τζιντζίν. Τους κοιτάζω έναν έναν και τους χαμογελάω. Ο Σπόρος έρχεται να μας ενημερώσει.

– Τριακόσιοι! μου φωνάζει χαμογελώντας.

Από κει και πέρα δεν ξαναέμαθα άλλον αριθμό εισιτηρίων. Πρέπει να περιμένω ως το τέλος για να μάθω πόσοι ακριβώς μπήκαν. Και πώς αντέχουνε ως τότε;

Οι θεατές που μπαίνουν τώρα είναι ελάχιστοι. Δεν υπάρχουν πια θέσεις. Ο Ιβ μού εξήγησε για τελευταία φορά τι πρέπει να κάνω. Θ’ ανάβω τους προβολείς. Πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Ελπίζω να μην τα κάνω θάλασσα.

– Έτοιμος, μικρέ;

– ... Ναι...

– Εμπρός! Πάμε!

Ο Ιβ κλείνει το μαγνητόφωνο. Με χέρια που τρέμουν, σβήνω τα φώτα της αίθουσας κι ανάβω τους δυο άσπρους προβολείς της σκηνής.

Ο Φανφάν, ο Μισέλ, ο Κλοντ και ο Πατρίκ βγαίνουν στη σκηνή και παίρνουν τις θέσεις τους.

Περιμένω να χτυπήσει ο Κλοντ τα ντραμς για ν’ ανάψω τους κόκκινους προβολείς.

Προσοχή... Φύγαμε! Τα ντραμς χτυπούν. Οι προβολείς ανάβουν. Ο Μισέλ πιάνει την κιθάρα του και οι χορδές κοντεύουν να σπάσουν. Ο Πατρίκ αρχίζει κι αυτός. Στις πρώτες σειρές αρχίζουν να χορεύουν. Ο Φανφάν κάνει ένα σόλο κιθάρα. Σ’ αυτό το σημείο ανάβω τους πράσινους προβολείς. Οι κόκκινοι σβήνουν. Ο Τζιντζίν μπαίνει στη σκηνή. Αρπάζει το μικρόφωνο.

Το κοινό χορεύει. Αναβοσβήνω τα φώτα στο ρυθμό της μουσικής.

Τα φώτα αναβοσβήνουν κάτω απ’ τα δάχτυλά μου και δίνουν στο θέαμα μεγαλύτερη λάμψη, περισσότερη ομορφιά. Θα βάλω τα κλάματα απ’ τη χαρά μου.

Η συναυλία κρατάει δυο ώρες περίπου. Στο τέλος, ο κόσμος ξαναβγάζει στη σκηνή τους μουσικούς τέσσερις φορές. Κάθε φορά, μέσα σε μια θύελλα από χειροκροτήματα και σφυρίγματα.

Η γιορτή έφτασε στο τέλος της κι η αίθουσα αρχίζει ν’ αδειάζει σιγά σιγά. Ήμουν ενθουσιασμένος.